امام صادق (ع) مي فرمايد: احب اخواني الي من اهدي الي عيوبي محبوبترين برادر ،نزد من، كسي است كه عيبهايم را به من اهدا كند

و امام باقر (ع) به شخصي بنام صالح فرمود :«اي صالح از كسي پيروي كن (با او مشورت كن) كه تو را بگرياند و خير خواه تو باشد ، و دنبال كسي را كه تو را بخنداند ولي نسبت به تو صميميت و خير خواهي ندارد ، و بزودي همگي بر خدا وارد مي شويد و خواهيد فهميد دوستان واقعي چه كساني بوده اند

قرآن مجيد در اين رابطه مي فرمايد :« كساني كه دوست دارند زشتيها در ميان مردم با ايمان ،شيوع يابد ، عذاب دردناكي براي آنها در دنيا و آخرت است ، و خداوند مي داند و شما نمي دانيد.

سوره نور آيه ۱۹ انسان عاقل و مؤمن ، همانطور كه در مقاطع مختلف ، خود را به پزشك معالج عرضه مي كند تا مبادا به بيماري پنهان و مزمني دچار شود ، در مسايل اخلاقي نيز ، بايد به طبيب و معلم اخلاق ، مراجعه كند.آري دوستان واقعي و با ايمان در اين مسير ،بهترين راهنما براي او مي باشند. بي ترديد انسان نياز دارد كه عيب هاي خويش را بشناسد و در اين راه ، از نظريه ها و انتقادهاي ديگران نيز بهره بگيرد و براي اين كار به كساني كه به خلوص و صفاي باطن آنها اطمينان دارد مراجعه كند . از سوي ديگر ، دوستاني كه به قصد خير خواهي ، لغزشها و خطاهاي دوست خود را ياد آوري مي كند بايد خيلي سري و خصوصي مراتب را ، به او تذكر دهند ، و نه در حضور مردم