استاد مطهري درخصوص اربعين و تحريفات آن اينچنين مي‌گويد: اربعين كه مي رسد، همه اين روضه را مي‌خوانند و مردم هم خيال مي‌كنند اينطور است كه اسرا از شام به كربلا آمدند و در آنجا با جابر ملاقات كردند و امام زين العابدين با جابر ملاقات كرد. در صورتي كه به جز در كتاب لهوف كه آن هم نويسنده‌اش يعني سيدبن طاووس در كتاب‌هاي ديگرش آن را تكذيب و لااقل تاييد نكرده است

 استاد مطهري درخصوص اربعين و تحريفات آن اينچنين مي‌گويد: اربعين كه مي رسد، همه اين روضه را مي‌خوانند و مردم هم خيال مي‌كنند اينطور است كه اسرا از شام به كربلا آمدند و در آنجا با جابر ملاقات كردند و امام زين العابدين با جابر ملاقات كرد. در صورتي كه به جز در كتاب لهوف كه آن هم نويسنده‌اش يعني سيدبن طاووس در كتاب‌هاي ديگرش آن را تكذيب و لااقل تاييد نكرده است در هيچ كتاب ديگري چنين چيزي ذكر نشده است و هيچ دليل عقلي هم آن را قبول نمي‌كند. ولي مگر مي‌شود اين قضايايي را كه هر سال گفته مي‌شود از مردم گرفت، جابر اولين زائر امام حسين (ع) بوده است و اربعين هم جز موضوع زيارت امام حسين (ع) هيچ چيز ديگري ندارد. موضوع، تجديد عزاي اهل بيت نيست، موضوع آمدن اهل بيت به كربلا نيست، اصلا راه شام از كربلا نيست، راه شام به مدينه، از همان شام جدا مي‌شود. مطهري ادامه مي‌دهد: آن چيزي كه بيشتر دل انسان را به درد مي‌آورد اين است كه اتفاقا در ميان وقايع تاريخي كمتر واقعه‌اي است كه از نظر نقل‌هاي معتبر به اندازه حادثه كربلا غني باشد. من در سابق تصور مي‌كردم كه اساسا علت اين كه اين همه دروغ در اين واقعه ايجاد شده براي اين است كه وقايع راستين را كسي نمي‌داند كه چه بوده است، بعد كه مطالعه كردم ديدم اتفاقا هيچ حادثه‌اي در تاريخ‌هاي دور دست مثل سيزده، چهارده قرن پيش به اندازه حادثه كربلا تاريخ معتبر ندارد. مورخان معتبر اسلامي از همان قرون اول و دوم قضايا را با سندهاي معتبر نقل كردند و اين نقل‌ها با يكديگر انطباق دارند و به يكديگر نزديك هم هستند و يك قضايايي در كار بوده است كه سبب شده جزئيات اين تاريخ بماند. يكي از چيزهايي كه سبب شده كه متن اين حادثه محفوظ بماند و هدفش شناخته شود اين است كه در اين حادثه خطبه زياد خوانده شده است. در آن عصرها خطبه حكم اعلاميه در اين عصر را داشت. همان طور كه در اين عصر در جنگ‌ها مخصوصا در وقايع، اعلاميه‌هاي رسمي بهترين چيزي است كه متن تاريخ را نشان بدهد، در آن زمان هم خطبه‌ها اين طور بوده است، لذا خطبه زياد است. چه قبل از حادثه كربلا و چه در خلال آن و چه خطبه هايي كه بعد، اهل بيت در كوفه، در شام و در جاهاي ديگر ايراد كردند. و اصلا هدف آنها از اين خطبه‌ها اين بود كه مي‌خواستند به مردم اعلام كنند كه چه گذشت و قضايا چه بود و هدف چه بود و اين خودش يك انگيزه‌اي بود كه جريانات نقل شود. ولي ما چهره اين حادثه تابناك تاريخي را آن قدر مشوش نموده و بزرگترين خيانت‌ها را به امام حسين (ع) كرده‌ايم كه به كلي حادثه را تغيير داده‌ايم. قطعا اگر امام حسين (ع) به عالم ظاهر بيايند خواهند گفت: آن امام حسيني كه شما در خيال خودتان رسم كرده‌ايد كه من نيستم. آن قاسم بن الحسني كه شما در خيال خودتان رسم كرده‌ايد كه برادر زاده من نيست، آن علي اكبري كه شما در مخيله خودتان درست كرده‌ايد كه جوان با معرفت من نيست، آن ياراني كه شما درست كرده‌ايد كه آنها نيستند. ما قاسمي درست كرديم كه آرزويش فقط دامادي بوده، آرزوي عمويش هم دامادي او بوده، حال بياييم قاسم ذهن خود را با قاسمي كه در تاريخ بوده است مقايسه كنيم.