به مناسبت سالروز پیروزی حزب الله در جنگ 33 روزه

اقاي مهندس محمد قوامي

بنام خدا

چند روز پیش شاهد برپایی مراسم  سالگرد پیروزی حزب الله لبنان بر ارتش اسرائیل بودیم. آخرین جنگ افروزی اسرائیل یعنی نبرد 33 روزه لبنان در سال 2006 با بهانه قراردادن نفوذ حزب الله به داخل خاک اسرائیل و کشتن 8 سرباز اسرائیلی و اسارت 2 سرباز دیگر شروع شد و 33 روز ادامه پیدا کرد. هرچند آگاهان سیاسی این عمل را در راستای طرح آمریکایی خاور میانه بزرگ و با برنامه ریزی های قبلی می دانستند و اسارت این دو سرباز اسرائیلی را بهیچ وجه بهانه خوبی برای این حجم از تهاجم نمی دانستند. بهر حال این اتفاق هیمنه پوشالی ارتشی را که از آن بعنوان چهارمین ارتش بزرگ و مجهز دنیا نام می برند شکست و همگان دیدند چگونه افسران ارتش صهیونیستی یکی پس از دیگری استعفاداده و یا مجبور به استعفا شدند.این مقاومت و پیروزی بارقه امید را در دل همه مسلمین جهان روشن تر کرد که اسرائیل پوشالی تر از آن است که وانمود می نماید. هرچند رهبران دست نشانده عرب باز هم درس عبرت نگرفته و همچنان در خوابی عمیق فرو رفته و با استکبار جهانی قراردادهای تسلیحاتی امضا می کنند.

این پیروزی غرورآفرین بهانه ای شد برای اینکه در مورد بزرگترین چالش پیش روی جامعه جهانی یعنی اسرائیل چند سطری ارائه شود.

اسرائیل کشوری  واقع در غرب قاره آسیا در خاورمیانه و در حاشیه دریای مدیترانه با آب و هوای بسیار معتدل از نوع مدیترانه ای می باشد.کشور اسرائیل در شمال با لبنان، در شرق با سوریه و اردن و در جنوب غربی با کشور مصردارای مرز مشترک است. موجودیت بحث برانگیز اسرائیل به سال 1948 میلادی  بر میگردد.قبل از آن برای مدتی قیمومیت فلسطین در دست انگلستان و قبل تر از آن در حدود 400 سال در اختیار ترکهای عثمانی بود.

بیشتر جمعیت فعلی  اسرائیل را  یهودیها  و مابقی را اعراب مسلمان، مسیحی و دروزی تشکیل می دهند. این تنوع جمعیتی چیزی است که شما در لبنان و سوریه نیز شاهد آن هستید جمعیت اسرائیل از سال 1948 به بیش از ده برابر افزایش یافته و اسرائیل در دهه های اخیر پذیرای بیش از  یک میلیون نفر از یهودیان شوروی پیشین و دیگر کشور های اروپایی و افریقائی بوده است.

اسرائیل تنها کشور کلیمی در جهان است بیش از هفت میلیون شهروند  دارد که فعلا اکثر آنان را یهودیان تشکیل می دهند،. اسرائیل رسماً شهر اشغالی بیت المقدس (اورشلیم) را پایتخت خود می‌نامد اما در حال حاضر تل آویو پایتخت اسرائیل است و با انتقال پایتخت به بیت المقدس جز آمریکا کشور دیگری موافق نیست. دولت و کنیست(پارلمان اسرائیل) دربیت المقدس قرار دارد. ادعا می شود که کشور اسرائیل تنها لیبرال دمکراسی در منطقه خاورمیانه است هرچند عیار این دمکراسی را کشور های غربی مثل آمریکا و اتحادیه اروپا با تعاریف خاص خودشان از دموکراسی تعیین می کنند.کشور اسرائیل همچنین به مدد کمکهای مالی و بازارهای اقتصادی اتحادیه اروپا دارای یکی ازبیشترین شاخصهای  توسعه انسانی در کل منطقه خاورمیانه است.شاخص توسعه انسانی تابع بعضی پارامترهایی است که سازمان ملل بر اساس آن کشورها را به کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه تقسیم بندی می نماید.این پارامترها مثل سطح رفاه اجتماعی , بیکاری,بهداشت ,تغذیه , تحصیلات,ثروت و غیره می باشد.که در این تقسیم بندی اسرائیل در رتبه 23 جهانی است. درآمد سرانه بسیار بالای اسرائيل موقعیت اقتصادی خوبی را برای این کشور بهمراه آورده است.

مجموع مساحت کل سرزمین‌های تحت اشغال اسرائیل (با احتساب مناطق تحت اشغال نظامی و حکومت خودگردان فلسطینی کرانه باختری) ۲۸٬۰۲۳ کیلومتر مربع است که از این میان ۲۷٬۵۴۹ کیلومتر مربع خشکی است.

کشور اسرائیل به شش استان و۱۳ بخش تقسیم می‌شود:

۱. استان بیت المقدس(اورشلیم) به مرکزیت بیت المقدس

۲.استان شمالی به مرکزیت  نازارث

۳. استان حیفا به مرکزیت  شهر بندری حیفا

۴.استان مرکزی به مرکزیت راملا

۵.استان تل آویو به مرکزیت تل آویو

۶.استان جنوبی به مرکزیت  بئرشبع

شهرهای مهم اسرائیل عبارتند از

حیفا -همان شهر بندری بسیار استراتژیک که خاطره خوبی از موشکهای حزب الله لبنان ندارد.

اورشلیم (بیت‌المقدس) –همان شهری که اولین قبله گاه مسلمین در آن قرار دارد.

تل‌آویو

زخرون

کفر قاسم

بئرشبع

لازم است بدانیم مدفن حضرت ابراهیم خلیل الله در شهر الخلیل در اسرائیل است.اغلب سرزمینی را که امروزه به آن کشور اسرائیل می‌گویند زادگاه دین یهود در سده دهم پیش از میلاد (و یا حتی قبل از آن) دانسته‌اند ؛ هرچند که برخی پژوهشگران با این نظر همنگر نیستند. نام قوم یهود (بنی اسراییل) نیزکه در قران به دفعات تکرار شده به معنی فرزندان اسراییل است.

تئودر هرتزل (۱۸۶۰-۱۹۰۴) یک یهودی اتریشی که  جنبش صهیونیسم را پی نهاد در سال ۱۸۹۶ کتابی موسوم به سرزمین اسراییل (Der Judenstaat) منتشر کرد و در آن ایده تشکیل یک کشور یهودی را مطرح کرد. با تلاش وی کنگره جهانی صهیونیسم تشکیل شد. ایجاد جنبش صهیونیسم موجبات مهاجرت بیش از ۴۰۰۰۰ یهودی به خاور میانه شد. در سال ۱۹۱۷ وزیر خارجه انگلستان آرتور جی بالفور اعلامیه مشهوری را منتشر کرد که از در نظر گرفتن فلسطین به عنوان سرزمینی برای یهودی‌ها پشتیبانی شده بود. در ۱۹۲۰ فلسطین بعنوان عضوی از جامعه ملل تحت قیمومیت بریتانیا پذیرفته شد.

مهاجرت یهودیان (۱۹۱۹ - ۱۹۲۳) (۱۹۲۴ - ۱۹۲۹) پس از جنگ اول جهانی ادامه یافت. گسترش نازیسم در ۱۹۳۳ آغازگر موج جدیدی از مهاجرت به فلسطین شد. نسبت یهودیان از ۱۱٪ در ۱۹۲۲ به ۳۰٪ در ۱۹۴۰ افزایش یافت. پیش از این ۲۸ درصد از اراضی سرزمین فلسطین توسط یهودیان و یا سازمان‌های صهیونسیت خریداری شده بود. و این در حالی بود که نیمه جنوبی این ناحیه را سرزمین‌های خشک و اغلب فاقد جمعیت صحرای نجو (Negev) تشکیل می‌داد. متعاقب هولوکاست و گسترش یهودی‌ستیزی در اروپا، موج گسترده‌ای از مهاجرت به این سرزمین بوقوع پیوست و در پایان جنگ دوم جهانی، جمعیت یهودیان در فلسطین بیش از ۶۰۰۰۰۰ نفربود.

در سال ۱۹۴۷ نیروهای انگلیس ناامید از برقراری توازن میان اعراب

و یهودیان خود را از مناسبات کنار کشیدند. برحسب طرح تقسیم ارائه‌شده توسط سازمان ملل قرار بر این بود که این منطقه بین اعراب و یهودیان بطور مساوی تقسیم گردد وبیت‌المقدس(اورشلیم) نیز محدودهٔ تحت نظارت سازمان ملل قرار گیرد، تا از ایجاد برخورد جلوگیری شود. اما صهیونیستها به طرح قانع نبودند و مناطق دیگری را نیز به اشغال درآورده و ضمیمه خاک خود کردند. اعراب نیز با تشکیل حاکمیتی یهودی به هر نحو مخالف بودند و مخالفت خود را اعلام کردند.

بدنبال برخی درگیریهای خونین بین اعراب و یهودیها درسال ۱۹۲۱ ، نیروی نظامی هاگانا شکل گرفت و بنام دفاع  از جرگهٔ یهودیان به کشتار فلسطینیان دست زد.و بعدها به دلایلی عده‌ای از اعضای آن جدا شدند و تشکیل گروه نظامی افراطی  ایرگون در ۱۹۳۱ دادند. این گروه مسیر فعال‌تری را انتخاب کرد و در اولین حملات خود به نیروهای انگلیسی حمله کرد که از جمله این حملات می‌توان به عملیات تروریستی بمب گذاری درهتل کینگ داوید (King David) اشاره کرد که موجب مرگ ۹۱ نفر شد.

با اعلام موجودیت دولتی بنام اسرائیل در ماه می 1948به زودی ارتش‌های مصر، سوریه، اردن، عراق، و لبنان وارد شدند و مرحله دوم جنگ بین اعراب و اسراییل آغاز شد. پس از اولین آتش‌بس در ژوئن۱۹۴۸ تا سال ۱۹۴۹ اسرائیل به تدریج نیروهای عرب را عقب راند. پس از عقد آتش‌بس‌های جداگانه با نیروی‌های درگیر اسرائیل موفق به اشغال ۲۶٪ بیشتر از اراضی قلمرو فلسطینی شد. باقی اراضی را اردن (کرانه باختری) و مصر (نوار غزه) اشغال کردند.کرانه باختری رود اردن که در کنترل فعلی جنبش فتح قرار دارد و نوار غزه که فعلا در کنترل نیروهای حماس می باشد بازمانده همان توافقات مربوط به منازعات آن دوره است.این دو منطقه در شرق و غرب فلسطین اشغالی و در حاکمیت تشکیلات خودگردان فلسطینی به رهبری محمود عباس (ابو مازن) همسنگر یاسر عرفات می باشد.

شمار زیادی از اعراب محلی در جریان درگیری‌ها آواره شدند. بسیاری از آنان هنگام پیشروی نیروهای اسرائیلی قهراً اخراج شدند و تا به امروز هم علی‌رغم نظر جامعه بین‌المللی و قطعنامه‌های مکرر سازمان ملل اجازه بازگشت پیدا نکرده‌اند.طبق آمار حدود 4 میلیون فلسطینی در اثر جنگهای داخلی با اسرائیل از این کشور آواره شده اند و شمار زیادی از آنها در اردوگاههای لبنان در وضعیت نابسامانی قرار دارند. و اسرائیل با بازگشت آنها به موطن اصلی اشان مخالف است.

در اسرائیل هر حزبی که موجودیت دولت یهود را به رسمیت بشناسد حق فعالیت سیاسی دارد و هر حزبی که بیش از نیمی از کنیست را در دست گیرد می‌تواند کابینه را تشکیل دهد ودر غیر این صورت با ائتلاف با احزاب دیگر کابینه تشکیل می‌شود، نخست وزیر با رای مستقیم مردم تعیین می‌شود و ریاست جمهوری که پستی کاملا تشریفاتی است از سوی کنیست وبرای مدت ۵ سال انتخاب می‌گردد.بد نیست بدانیم هشتمین رئیس جمهور منتخب کنیست یک کلیمی ایرانی الاصل یزدی بنام موشه کتساف بود که بعدها بدلایل فساد اخلاقی و مالی کنار گذاشته شد.

در حال حاضر بیش از یکصدو شصت کشور جهان، با این کشور روابط کامل دیپلماتیک دارند. اسرائیل  به عضویت  رسمی سازمان ملل متحد پذیرفته شده است.

ایران در دوران سلطنت محمدرضا شاه پهلوی در رژیم طاغوت اولین کشوری مسلمانی بود که اسرائیل را به رسمیت شناخت. اما دوستی و روابط ایران و اسرائیل پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۵۷ تغییر کرد. هم اکنون ایران به همراه بسیاری از کشورهای عربی و اسلامی (به جز مصر، اردن و مراکش) این کشور را به رسمیت نمی‌شناسند و دررسانه‌های عمومی از این کشور با عنوان «سرزمین‌های اشغالی» یا «فلسطین اشغالی» یاد می‌کنند.

اسرائیل با وجود اینکه مطبوعات خود را آزاد و مستقل می داند نظارت و سانسور شدیدی روی رسانه ها و روزنامه های عربی متعلق به فلسطینیان دارد.

کمک‌های مالی امریکا در پیشرفت اقتصاد اسرائیل نقش مهمی داشته ودارد.کمکهای آمریکا به رژیم صهیونیستی طبق وعده جدید دولت آمریکا تا 10 سال آینده به 30 میلیارد دلار خواهد رسید. که البته بیشتر آن تجهیزات نظامی است.

در آمارهای رسمی در دهه ۵۰ میلادی نسبت جمعیت یهودیان به غیر یهودیان در کشوراسرائیل درست برعکس الان  یعنی ٪۸۰ عرب و ٪۲۰ یهودی بوده‌است ولی در اثر سیاست اخراج اجباری اعراب از سرزمین مادری‌شان و وضع قانون ممانعت از بازگشت این آوارگان و ازسوی دیگر پذیرفتن فقط یهودیان به عنوان مهاجر به اسرائیل، امروز این آمار وارونه گشته‌است.لازم است بدانیم مهاجرین آسیا و آفریقا 10 درصد و مهاجرین آمریکا و اروپا 30 در صد جمعیت اسرائیل را تشکیل می دهند.

عبری زبان رسمی و اصلی کشور اسرائیل است. زبان رسمی دوم عربی است که توسط اقلیت عرب بدان تکلم می‌شود. در کشور اسرائیل چند حزب عربی نیز فعالیت سیاسی دارند.دیگر زبان‌های رایج دیگر در اسرائیل عبارت‌اند از: انگلیسی،روسی، ییدی (زبان عبری رایج میان یهودیان روسیه‌، لهستان و آلمان که مخلوطی ازآلمانی و عبری است) و همچنین زبان رومانیایی.

 توانایی هسته‌ای اسرائیل:

مقاله جنجالی روزنامه انگلیسی ساندی تایمز که در آن مقاله یکی ازتکنیسینهای اسرائیلی به نام موردخای وانونو با دادن اطلاعات و عکسهایی از نیروگاه اتمی دایمونا  واقع در اسرائیل قابلیتهای اتمی اسرائیل را تا حدودی افشا کردجهانیان را به این فکر انداخت چرا در زمینه مسائل هسته ای مجامع بین المللی اینهمه تبعیض روا می دارند کار به جایی کشید که حتی صدای بعضی کشورهای اروپایی نیز درآمد و BBC به صراحت سیاست های اتمی اسرائیل را به چالش کشید.

از میان کشورهای جهان که دارای سلاح هسته‌ای هستند اسرائیل بیشترین عدم صراحت وپنهان کاری را به خرج می‌دهد،تل‌آویو حتی به مسائل افشا شده توسط موردخای وانونو اعتراف نکرد،برخی از محققان (نظیر آونر کهن) در نتیجه‌گیری از این رفتار دولت اسرائیل این ابهام و پنهان‌کاری را به سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیک نیز گسترش می‌دهند.لازم است بدانیم اسرائیل هنوز پیمان منع گسترش جنگ افزارهای کشتار جمعی را امضا نکرده است .

جنگ‌های اسرائیل:

جنگ ۱۹۴۸

جنگ کانال سوئز

جنگ شش روزه (۱۹۶۷ میلادی-۱۳۴۶هجری شمسی)

جنگ اصطکاک

جنگ یوم کیپور

جنگ لبنان (۱۹۸۲میلادی)

جنگ اسرائیل و حزب‌الله لبنان (۲۰۰۶میلادی-۱۳۸۵هجری شمسی)

آخرین جنگ افروزی اسرائیل یعنی نبرد 33 روزه لبنان در سال 2006 با بهانه قراردادن نفوذ حزب الله به داخل خاک اسرائیل و کشتن 8 سرباز اسرائیلی و اسارت 2 سرباز دیگر شروع شد و 33 روز ادامه پیدا کرد. هرچند آگاهان سیاسی این عمل را در راستای طرح آمریکایی خاور میانه بزرگ می دانستند و اسارت این دو سرباز اسرائیلی را بهیچ وجه بهانه خوبی برای این حجم از تهاجم نمی دانستند. چند روز پیش سالگرد این اتفاق بزرگ بود. اتفاقی که هیمنه پوشالی ارتشی که از آن بعنوان چهارمین ارتش بزرگ و مجهز دنیا نام می برند شکست و همگان دیدند چگونه افسران ارتش صهیونیستی یکی پس از دیگری استعفاداده یا مجبور به استعفا شدند.این مقاومت و پیروزی بارقه امید را در دل همه مسلمین جهان روشن تر کرد که اسرائیل پوشالی تر از آن است که وانمود می نماید.

اسرائیل در حال حاضر درگیر نزاع با فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی است.

فلسطینیان خواستار آنند که نوار غزه و کرانه باختری رود اردن که به ترتیب در غرب وشرق اسرائیل قرار دارند، طبق طرح تقسیم سازمان ملل به یک کشور مستقل (و ترجیحاًبه‌هم‌پیوسته‌) تبدیل شود.

آنچه در ذیل آمده حوادث مهمی است که در سرزمین فلسطین در طی چند قرن اتفاق افتاده است.سابقه تاریخی این سرزمین برای یهود مسیحیت و اسلام سابقه درخشانی است .

در قرن هفدهم قبل از میلاد:پیامبران خدا حضرت ابراهیم  و حضرت اسحق وحضرت  یعقوب علیهم السلام که منادی خدای یگانه بودند، در سرزمین فلسطین می زیستند و در برهه ای از زمان به دنبال قحطی در سرزمین خود، برای یافتن آذوقه به مصر مهاجرت کردند.

در قرن سیزده قبل از میلاد: بنی اسرائیل به رهبری حضرت موسی(ع) از مصر خارج شدند و مدتی  در بیابان میگشتند و ده فرمان را در کوه سینا دریافت داشتند.

قرون سیزده و دوازده قبل از میلاد: بنی اسرائیل پس از چهارصد سال اقامت در مصر، دوباره به سرزمین پدری بازگشتند و از نو در خاک فلسطین امروزی مستقر شدند.

هزار سال قبل از میلاد: حضرت داودنبی (ع) اورشلیم(بیت المقدس امروزی) را بنا کرد و آن را پایتخت خود اعلام داشت. پس از درگذشت حضرت داود(ع)، حضرت سلیمان نبی (ع) خانه خدا (بیت المقدس) را در اورشلیم آنروز بنا نهاد .

 515 تا 538 قبل از میلاد در کتب تاریخی (تاریخ هخامنشیان نوشته پییر بریان در دوجلد)آمده است که هوخشتره  پادشاه بابل به اورشلیم آن موقع حمله کرده و ذخایر آنها را تاراج نمود اما توسط کوروش پادشاه ایرانی سکنه اورشلیم از اسارت بابلی ها نجات یافته و دوباره در سرزمین خود ماوا داده شدند. و ذخایر آنها به آنها عودت داده شد.به نظر مورخین این حوادث همزمان با حکومت کوروش در ایران و حوالی سالهای 515 تا 538 قبل از میلاد اتفاق افتاده باشد.

در 332 قبل از میلاد: اسکندر مقدونی سرزمین فلسطین را همانند بسیاری دیگر از نواحی خاورمیانه مثل ایران آنموقع که با آتش زدن تخت جمشید همراه بود به اشغال درآورد و حکومت یونانی در آنجا برقرار کرد.

از سال 63 قبل از میلاد تا سال 313 بعد از میلاد : حکومت رومیان

در سالهای 20 تا 33 میلادی: حضرت عیسی مسیح(ع) در شهر ناصره (در شمال فلسطین امروزی) به موعظه و ترویج آئین خویش پرداخت و دین جدید مسیحیت را پایه ریزی کرد.

از سال 313 تا 636 بعد از میلاد: حکومت بیزانتین

سالهای 636 تا 1099: حکومت اعراب

سالهای 1099 تا 1291: حکومت صلیبیون

سالهای 1291 تا 1516: حکومت ممالیک

سالهای 1517 تا 1917: حکومت عثمانی

در سالهای 1882 تا 1903: اولین موج مهاجرت بزرگ یهودیان روسیه به سرزمین اسرائیل صورت گرفت.

در سال 1879: اولین کنگره جهانی صهیونیسم به رهبری تئودور هرتصل در شهر بازل سوئیس برگزار شد که تشکیلات اولیه برپائی کشور صهیونیستی  اسرائیل را به وجود آورد.

در سالهای 1904 تا 1914:  دومین موج مهاجرت یهودیان از روسیه و لهستان به سرزمین فلسطین انجام شد. این مهاجرتها موجب تقویت چشمگیر جمعیت یهودیان این سرزمین گردید.

در سال 1917: با شکست امپراطوری عثمانی در جنگ جهانی اول، به چهار صد سال حکومت ترکهای عثمانی  در سرزمین فلسطین پایان داده شد. مدتی پس از آنکه ارتش بریتانیا با پیروزی وارد بیت المقدس شد، وزیر امور خارجه دولت انگلستان  بنام لرد بالفور با فرستادن نامه ای برای لرد روچیلد یکی از شخصیتهای بزرگ یهودی آنزمان، قول داد که امپراطوری بریتانیا برای برپائی یک خانه ملی برای یهودیان در سرزمین فلسطین یاری های لازم را خواهد رساند.و این بذل و بخشش شاهانه آغاز بزرگترین معضل سیاسی دنیا در قرن 20 بود که تا امروز نیز گریبان جامعه جهانی را در دستان خود می فشارد. و تاکنون نیز لاینحل باقی مانده است.

حوادثی که در ذیل به آن اشاره شده مهمترین اتفاقات چند دهه اخیر در سرزمین های اشغالی فلسطین می باشد:

از سال 1918 تا سال 1948: حکومت بریتانیا – در طول این مدت استعمار انگلیس به شدت یهودیان اروپایی را تشویق به مهاجرت به فلسطین می نمود تا برایند جمعیتی را بنفع یهودیان تغییر دهد این تشویق شامل کمک های مالی نیز می شد.

در سال 1922: جامعه ملل متفق (League of Nations) قیمومت سرزمین تاریخی فلسطین را به بریتانیا واگذار کرد. انگلیسیها سه چهارم از این سرزمین را ماوراء اردن نامیدند و آن را به حکومت عربی سپردند و تا یک چهارم این خاک را برای یهودیان باقی گذاشتند.

در سالهای 1924 و 1932: چهارمین موج بزرگ مهاجرت یهودیان با کمکهای استعمار پیر انگلستان  از لهستان به فلسطین بوقوع پیوست.

در سالهای 1939 تا 1945: سالهای جنگ جهانی دوم در اروپا بود که هیتلر با جنگ افروزی های خود اروپا را به آتش کشیده بود و در پایان این جنگ افروزی         50 میلیون انسان کشته و یا مجروح شدند.صهیونیستها ادعا دارند شواهدی دال بر اینکه در این جنگ خانمان برانداز 6 میلیون یهودی نیز کشته شده اند در دست دارند اما در صحت این ادعا بسیاری شک دارند.گفته می شود بانیان صهیونیست با این بزرگنمایی ها قصد فریب افکار عمومی و موجه جلوه دادن تشکیل یک دولت صهیونیستی در یک کشور عربی را دارند.

در سال 1947: سازمان ملل با تصویب طرحی، برپائی دو کشور مستقل عربی و یهودی را در سرزمین اسرائیل به تصویب رساند که اعراب اعلام داشتند به هیچ قیمتی زیر بار آن نمی روند.

در سال 1948: قیمومت بریتانیا بر سرزمین اسرائیل در 14 ماه مه پایان یافت و کشور اسرائیل رسما اعلام موجودیت کرد. درست فردای آن روز، ارتشهای کشورهای عرب و گروه زیادی از چریکهای داوطلب عربی به اسرائیل حمله بردند و این جنگ از ماه مه 1948 تا ژوئیه 1949 به طول انجامید که به شکست اعراب انجامید. 

در سال 1949: قرارداد آتش بس بین اسرائیل با کشورهای مصر و اردن و سوریه و لبنان امضا شد و بیت المقدس بین اسرائیل و اردن تقسیم گردید.

در همین سال نخستین پارلمان اسرائیل برپا گردید و همزمان اسرائیل به عنوان پنجاه و نهمین عضو سازمان ملل انتخاب شد.

در سالهای 1948 تا 1952:دراین سالها اسرائیل بیش از یک میلیون مهاجر را در خود پذیرفت .

در سال 1956: با شدت گرفتن تحرکات نظامی بین مصر و اسرائیل و همچنین اقدام فرمانروای مصر در بستن تنگه تیران به روی آزادی کشتیرانی اسرائیل، عملیات جنگی سینا به وقوع پیوست.

در سال 1962: آدولف آیشمن جنایتکار جنگی  نازی که از جانب حکومت هیتلری مسوول مدیریت و اجرای طرح نابودی یهودیان شده بود، پس از آنکه در آرژانتین شناسائی گردید و به اسرائیل آورده شد، در بیت المقدس مورد محاکمه قرار گرفت و به کیفر رسید.

در سال 1967:  پس از جنگ شش روزه علیه سه کشور عربی مصر، سوریه و اردن که کاملا شکست خوردند، بخش شرقی و باستانی بیت المقدس از تسلط ارتش و دولت اردن خارج شد و به اشغال اسرائیل  درآمد.

در سالهای 1967: مصر به امید آنکه بتواند اسرائیل را از کرانه خاوری کانال سوئز عقب راند، جنگ فرسایشی شدیدی را علیه ارتش این کشور آغاز کرد.

در سال 1973: مصر و سوریه با یکبار دیگر وارد جنگ با اسرائیل شدنداین  جنگ  به جنگ یوم کیپور معروف شد که آنهم بالاخره با شکست دولتهای قاهره و دمشق پایان یافت.

سال ۱۹۷۴ میلادی مجمع عمومی سازمان ملل متحد با اکثریت آرا، مصوبه‌ای را به تصویب رساند که در آن صهیونیسم به عنوان شکلی از اشکال نژادپرستی معرفی شده بود. این مصوبه در پی شرط گذاری اسرائیل به حذف آن، برای شرکت در کنفرانس صلح مادرید درسال ۱۹۹۱، توسط سازمان ملل ملغی اعلام گردید.

در سال 1978: قراردادهای کمپ دیوید شامل طرحی به هدف برقراری صلح در خاورمیانه و پیشنهادی برای اعطای خود مختاری به  فلسطینی ها توسط آمریکا به طرفین ارائه شد. در تاریخ ۱۷ سپتامبر ۱۹۷۸ پیمان صلح کمپ دیوید میان کشورهای اسرائیل و مصر و با میانجیگری ایالات متحده آمریکا به امضا رسید.

 «مناخم بگین» نخست وزیر وقت  اسرائیل و «انور سادات» رئیس جمهور مصر که بعدها بدست یک مبارز مسلمان مصری و به نشانه اعتراض ترور شد در کمپ دیوید آمریکا با همدیگر دست آشتی دادند.

در سال 1882: عقب نشینی سه مرحله ای اسرائیل از صحرای سینا بر اساس قرارداد صلح اسرائیل و مصر تکمیل شد.

در سال 1987: در نواحی فلسطینی نشین،عملیات شهادت طلبانه  انتفاضة علیه اسرائیل به راه افتاد.

در سال 1991: صدام حسین با پرتاپ چند موشک اسکاد به خاک اسرائیل باعث مظلوم نمایی اسرائیلی ها در دنیا شده طوری که سیل کمک های تسلیحاتی غرب به سمت اسرائیل روانه شد در این حملات چند صهیونیست کشته شدند ولی اسرائیل از این رویداد نهایت استفاده سیاسی را برد.

در همان سال در شهر مادرید (پایتخت اسپانیا) کنفرانس صلح خاورمیانه برپا شد که امضای قرارداد صلح بین اسرائیل و اردن را پایه ریزی کرد.  همچنین در همان سال، هزاران نفر از یهودیان اتیوپی در یک اقدام شگفت انگیز از جانب اسرائیل، با هواپیما از طریق خاک سودان به اسرائیل پرواز داده شدند.

در سال 1993: بین اسرائیل و سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف PLO) در مقام نماینده قانونی مردم فلسطین اصول نامه ای به هدف برپائی حکومت خودگردان موقت فلسطینی امضا شد.این قرارداد به قرارداد صلح اسلو معروف است. در قرارداد صلح اوسلو گفته شده بود که پس از برپائی حکومت خود گردان فلسطینی، طرفین در ظرف پنج سال مذاکره به توافق نهائی خواهند رسید و صلح جامع برقرار خواهد شد

در سال 1994: اسرائیل مدیریت شهر اریحا در کرانه باختری رود اردن و همچنین شهر غزه مرکز اداری نوار غزه را به فلسطینیها سپرد و به این ترتیب گام نخست برای برپائی حکومت خودگردان فلسطینی برداشته شد.

در سال 1995 اسرائیل بخشهای بزرگتری از کرانه باختری رود اردن و نوار غزه را به مدیریت حکومت خودگردان فلسطینی سپرد و بدنبال آن انتخابات عمومی فلسطینیها جهت برپائی شورای ملی قانونگزاری حکومت انجام گردید و این شورا آغاز به کار کرد. در همین سال «یتسحاک رابین» نخست وزیر اسرائیل در پایان یک همایش صلح در میدان مرکزی تل آویو و به دست یک یهودی افراطی که مخالف اعطای هرگونه امتیاز به فلسطینیان بود به قتل رسید و «شیمون پرز» نخست وزیر شد.

در سال 1997: تفاهم نامه حبرون(الخلیل) بین اسرائیل و فلسطینی ها امضا شد که به موجب آن اسرائیل متعهد گردیده این شهر مذهبی- باستانی را (که برای یهودیان و مسلمانان به طور یکسان مقدس است زیرا آرامگاه حضرت ابراهیم و حضرت اسحق و حضرت یعقوب در آن قرار دارد) جز محله یهودی نشین آن، به حکومت خودگردان فلسطینی واگذار کند .

در سال 1999: «ایهود باراک» عضو حزب کارگر و رئیس پیشین ستاد کل ارتش اسرائیل که حزب جدیدی به رهبری حزب کارگر به وجود آورده بود به نخست وزیری رسید و یک دولت ائتلافی تشکیل داد و اسرائیل وساف ( سازمان آزادیبخش فلسطین)  قرارداد شرم الشیخ را امضا کردند.

در سال 2000: اسرائیل در این سال از نوار امنیتی جنوب لبنان خارج شد و پیروزی بزرگی را برای ملت لبنان و رزمندگان حزب الله که ملهم از آموزه های انقلاب اسلامی به نبرد با متجاوزین صهیونیست برخاسته بودند رقم زد. در همین سال اسرائیل در گروه اروپای غربی سازمان ملل و سایر گروه ها پذیرفته شد.  در این سال عملیات  انتفاضه فلسطینیها از سر گرفته شد و بدنبال یک بحران سیاسی داخلی در اسرائیل دولت «باراک» ناچار به کناره گیری گردید.

در سال 2003:  یک دولت ائتلافی جدید به نخست وزیری «اریل شارون» برپا شد که احزاب راست گرا و میانه رو در آن عضویت یافتند.  در این سال اسرائیل طرح ایالات متحده را به هدف پایان بخشیدن به کشتار فلسطینیان که در مجامع بین المللی به زیان اسرائیل و آمریکا بود وبه منظور  نزدیک ساختن اسرائیل و فلسطینیان به منظور پیشبرد صلح پذیرفت. اسم این طرح نقشه راه بود که در عمل راهی به جایی نبرد.

سال ۲۰۰۴ میلادی در پی به قتل رسیدن شیخ احمد یاسین توسط اسرائیل طرح تصویب قطعنامه‌ای در شورای امنیت سازمان ملل متحد بر علیه اسرائیل مطرح شد. ۱۱ عضوشورای امنیت به این قطعنامه رای مثبت و ۳ کشور(بريتانيا، آلمان و رومانی) رای ممتنع دادند. قابل ذکر است این قطعنامه با رای منفی آمریکا وتو شد.

در سال 2005 : دولت «اریل شارون» با وجود مخالفتهای بعضی جناحهای سیاسی کشورش برنامه خود را برای خروج کامل نیروها و شهروندان اسرائیلی از نوار غزه عملی ساخت. این طرح در هیات دولت به تصویب رسیده و از تائید «کنیست» (پارلمان اسرائیل) نیز گذشته بود.

در سال 2006:اسرائیل با بهانه قرار دادن کشته شدن 8 سرباز اسرائیلی و اسارت 2 تن از نیروهایش ,حزب الله لبنان را متهم به نفوذ به خاک اسرائیل کرد و جنگی ناخواسته را علیه مردم بی دفاع جنوب لبنان براه انداخت که آگاهان سیاسی آنرا در راستای طرح آمریکایی خاورمیانه بزرگ و با نیات قبلی براورد نمودند.کشتار قانا برگ ننگین دیگری در دفتر جنایات دولتی است که خود را مدافع حقوق بشر می داند. و از ناحیه ایادی استکبار جهانی مداوما حمایت می گردد.

با امید رهایی قدس شریف از دست صهیونیست ها