یکشنبه صبح مورخ 27 دیماه 1388 ساعت 5 صبح بود که از خانه حرکت کردم. قرار بود از طریق تهران به دوبی و سپس به جده بروم. از آنجا که فعلا به دلیل برخورد نامناسب عربستان، اعزام زائرین به مکه مکرمه و مدینه منوره متوقف شده است، پرواز مستقیم از تهران به جده هم کنسل شده است

بعد از اتمام اعمال از همان محل سعی، یک شیشه آب زمزم هم پر کردم. تازه طوافها را انجام داده بود و پشت مقام نشسته بودم که خانواده زنگ زدند ولی من بغض گلویم را گرفته بود و نتوانستم صحبت کنم. کنار درب خانه خدا بودم که پدر هم تماس گرفت. کنار درب خانه خدا بین درب و حجر الاسود که به آن حطیم می گویند بهترین جا است و از طرفی چون مردم به آنجا پناه می آورند به آن التزام هم می گویند. در داخل حجر اسماعیل و زیر ناودان طلا هم دو رکعت نماز خواندم و دعا کردم. کنار رکن یمانی هم که سنگ سیاهی در آنجاست، بهترین جا برای دعا است و از پیامبر(ص) نقل شده که هر گاه به رکن یمانی رسیدم دیدم جبرائیل کنار این رکن است. همچنین منقول است که فرشته ای کنار این رکن است و کارش این است که برای کسانی که کنار این رکن، دعا میکنند آمین می گوید. حال عجیبی داشتم. انسان، حس میکند که اینجا با جاهای دیگر فرق دارد و خبری هست.  اینجا جایی است که پیامبر و همه ائمه و 124 هزار پیغمبر قدم زده اند. ابراهیم در اینجا قدم زده و این خانه را بنا نهاده و اسماعیل و هاجر و 70 پیامبر در اینجا دفن هستند. جالب است که در اطراف خانه خدا هم پرندگانی پرواز میکنند که مانند پرستو هستند. همان ابابیلها هستند که سپاه ابرهه را نابود کردند واین هم تصادفی نیست و برای کسانی که فاعتبروا یا اولی الابصار واقعا مایه عبرت و تفکر است. از عجایب دیگر اینکه از کبوترها که در اطراف صحن زیاد هستند، هیچ خبری در داخل خانه خدا نیست و به آنجا نمی آیند. این، هم تصادفی نیست و معنا دار است. بعد از پایان اعمال به مکه برگشتیم. قرار شد چهارشنبه شب به مدینه منوره بروم. (ادامه دارد)