حضرت زینب(س) بانوی خردمندی است که به واسطه حضور در واقعه  کربلا و پس از آن افشارگریهای شجاعانه و نقل و حراست دقیق از فلسفه و جریان این حادثه عظیم، در تاریخ اسلام تأثیر ژرف و به سزایی داشته است .

آن حضرت عالى ‏ترین نمونه‏ شهامت و دلیرى، دانش و بینش، کفایت و خردمندى، قدرت ‏روحى و تشخیص موقعیت است .

زینب کبرا(س) تحت تربیت پدر و مادرى چون حضرت على(ع) و حضرت فاطمه(س)، با شایستگى و استعداد ذاتى، به مراتب عالى فضایل و کمالات انسانى دست یافت. او مانند پدر و مادر خود جامع همه کمالات و صفات پسندیده بود.

حضرت زینب نمودار حق و جهاد در راه خدا و نگهدارنده ایمان و عقیده، قهرمان دلیری و شجاعت، جلوه فصاحت و بلاغت، تجسم زهد، علم، عفاف است .

سخنرانى‏ها و خطبه های محکم وی در کوفه و شام خاطره خطبه‏ هاى امیرمؤمنان را در یادها زنده کرد. زینب کبرا درحالى که بیش از پنج یا شش سال از عمرش نمى‏ گذشت، خطبه مادرش حضرت زهرا را با آن مضامین بسیار بلند و عالى شنید و پس از آن براى دیگران نقل می کرد .

مسئولیت پیام‏ رسانى عاشورا به قدرى خطیر و بزرگ بود، که آن حضرت با آمادگی قبلی به واسطه تربیت خاصی که از آن بهره مند بود به خوبی از عهده آن بر آمد .

شب یازدهم محرم، زینب بى ‏کس شد . در این زمان زینب، با پلیدترین مرد روى زمین یعنى ابن ‏زیاد طورى سخن گفت و نوعى رفتار کرد و با یزید که شومترین امپراطوران فاتح‏ بود،  به گونه ای دیگر سخن گفت ‏و رفتار دیگری داشت.

در میان این همه فشار و مصیبت، چیزى که نمایان شد، بزرگى و عظمت زینب بود و معلوم شد که نواده رسول خدا چقدر نیرو دارد و خداوند به آن پیکر ستم‏ کشیده و آن ‏روح رنج ‏دیده، چقدر توانایى داده است .

اگر اسارت بانوان کربلا و شجاعت و درایت حضرت زینب (س) نبود دشمنان آل محمد پرده ‏اى بر جنایات کربلا مى ‏کشیدند و نمى ‏گذاشتند کسى از آن آگاه شود و کسانى را که اطلاع داشتند، زبانشان‏ را بوسیله پول و یا زور مى‏بستند و این جنایت هولناک و این فداکارى بزرگ را از صفحات تاریخ محو مى‏ کردند