سخنرانی ماندگار دکتر عباس بهنیا درباره مولانا ملافضل علی نصرابادی سراینده مثنوی حماسی مجلس افروز در جریان اولین همایش بزرگداشت ملا فضل علی نصرابادی 10مرداد 1387

...چرا ما هنر ملافضلعلی را به رخ دیگران نکشیم!؟ واقعا ملافضل علی هنرمند بوده است .اولا با تحقیقی که من روی اشعارش کردم احساسم ویقینم بر این است که،از موسیقی اطلاع داشته.مجلس افروز یکی از پرده ها و نواهای موسیقی است.در جای جای این مثنوی،اصطلاحات موسیقی را به کار برده است .علمای قدیم علوم مختلف را می دانستندموسیقی جزء علوم بوده برای اینکه ثابت کنم ایشون شاعری توانا بوده،چند بیت از اول کتاب از وسط کتاب و از آخر کتاب می خوانم :
به نام خداوند گیتی فروز
که روز آورد شب،شب آرد به روز
کشد نیل بر طاق ابروی شب
 زند عنبرین شانه بر موی شب (در اوج زیبایی)
کند چادر نیل بر فرق لیل
 بر اردز جیبش درخشان سهیل (قدرت استحکام )
و زان پس برآرد زکوه بلور ف
روزان یکی مشعل از عین نور
بعد مفصلا مدح پروردگار را می کند در مورد حضرت رسول هم چند بیت را می خوانم :
اگر وصف ذاتش کنم صد قران
 یک از صد هزاران نگردد بیان ( آقایی می گفت چرا نگفته صد قرن ،چون نتوانسته) قران بالاتر از قرن است قران باید صدها سال طول بکشد به اصطلاح منجمان قدیم دو ستاره مثلا زهره و مشتری مقارن هم قرار بگیرند گاهی 200سال، گاهی 500سال بنابراین اگر مرحوم فضلعلی گفته صد قران خیلی مهمتره از صد قرن است.
اگر وصف ذاتش کنم صد قران
 یک از صد هزاران نگردد بیان
 زکنه صفاتش نداری خبر
 مجال سخن نیست زین رهگذر
 که پیش از تو دانشوران بوده اند
 زسودای این راه پیموده اند...
 همه شاعران اکثرا برای هنر نمایی ساقی نامه دارند، حافظ دارد، سعدی دارد ،این ساقی نامه فضلعلی را من چند بیتش را می خوانم مخصوصا جوانها دقت کنند ،دقیقا با همان اصطلاحاتی که "حافظ "بکار برده،" رضی الدین  ارتیمانی" بکار برده و ساقی نامه سرایان بزرگ به کار بردند :
 بیا ساقی آن باده لعل فام
بپیمای بر من از آن یک دو جام
به جام می ام ساقیا دست گیر
از آن می که روشن نماید ضمیر
 به جام پیاپی مرا یاد کن
 روان من از باده اباد کن
از ان می که گردد رخم لاله گون
 برد از دلم فکر دنیای دون
 زدنیای دون کن مرا بی نیاز
که دارم به سر خار خار حجاز
ز راه عراقم بگردان عنان
 به سوی حجازم فرست این زمان ( یک ایهام بسیار بسیار ماهرانه و زیرکانه در این بیت ملافضلعلی هست اولا راه یک اصطلاح موسیقی است (راهی بزن که آهی ..حافظ)عراق از دستگاه ههای موسیقی است حجاز هم از دستگاهها است ) یعنی ایهام را دارد، حجاز هم که معلوم است.
ز راه عراقم بگردان عنان
 به سوی حجازم فرست این زمان
می ام ده که عمرم به هشتاد رفت
همه عمر بی باده بر باد رفت
 به رخساره دیدی چو موی سفید
دل از زندگانی بباید برید
دقیقا سعدی را به یاد می اورد،سعدی در پیری خودش عین این مطلب را میگوید. بده می که یاد جوانی کنم به پیری مگر کامرانی کنم
و در اخرین بیت دیوان مجلس افروز می فرماید:
 الهی برآید از آن دوده دود
که نام محمد برد بی درود
ملافضلعلی شاعر توانایی و هنرمند بوده است «دوده و دود» یک جناس زائد است «دوده و دود» یک «ه » فرقش است به این می گویند:جناس زائد یا مزیّن. . .