احمد سلیمانی ـ متولد1335.

نام پدر حاج ماشالله

در 15 فروردین سال 1358 که تازه چند ماه از پیروزی انقلاب اسلامی گذشته بود من به همراه چند آقایان علی بابایی، حسین بابایی و آقای محمد اقای برک تصمیم به بازکردن سینمایی برای مردم نصرآباد گرفتیم. پدرخانم من جناب آقای حسن بابایی اولین شورای نصراباد بود که بادادن زیرزمین ملک شخصی اش که بعدها صاحب آن، مرحوم سیف لله رحیمی شد و الان هم وجود دارد به ما در این امر کمک بسیاری کرد. زیرزمینی که الآن جنب مغازه ی قصابی آقای حسین باقری و طبقه ی زیرین پرده فروشی و پارچه فروشی مرحوم رحیمی است. 

همراه با بچه ها به کاشان رفتیم، در چهار راه کاشان شخصی بود به نام ماشالله روح الامینی؛ او مغاره ی فروش فیلم و تجهیزات سینمایی داشت. دستگاه آپارات را از ایشان به مبلغ 8هزار تومان خریدیم. چند فیلم هم گرفتیم. زیر زمین را تمیز کردیم و حدود 50تا صندلی تاشو گذاشتیم . بلیط های ما 50تومانی بود. ما امیر بنیادی را به خاطر هیکل تنومندش مسؤل بلیط ها و نظم سالن گذاشته بودیم. بین سانس ها وقت استراحت به مدت 15 دقیقه داشتیم که برای کلاس کار میگفتیم آنتراک.

مردم در این 15 دقیقه به مغازه ی مرحوم حاج حسن آقا دانشوری میرفتند و تنقلات و... می خریدند؛ در واقع حکم بوفه ی سینما را داشت. نکته ی جالب این بود که ما مثلاً اگر 50 تا بلیط می فروختیم، حاضرین ما 100 نفر یا بیشتر بودند که معلوم نبود که از کجا وارد میشدند!. سینما روز به روز تبلیغ شد و ما هر روز به کاشان میرفتیم تا فیلم بگیریم که این کار ما باعث تعجب فروشنده شد و گفت سینماهای کاشان و تهران ماهی یک فیلم و یا هفته ای یک فیلم میگذارند اما شما هر روز دارید فیلم می گیرید؟ معلوم هست چه کار میکنید؟

بعضی فیلم های ما که الان در ذهنم هستن این ها بودند: مردی از تهران، مردان بکش، پنجه ی نقاب دارو و ... . این سینما حکم شغل دوم را برای ما داشت و به هر شکل بود تا شش ماه آنرا اداره کردیم.

یکی از خاطرات جالبی که برایمان مانده است علاقه یکی از همشهری هایمان به فیلم و سینما بود که اغلب اوقات می آمد و 20 تومان می داد و 4 تا سانس را یکجا حساب می کرد و روی یک صندلی می نشست و 4 بار یک فیلم 2ساعته را تماشا می کرد. یعنی 8ساعت درجا می نشست و یک فیلم تماشا می کرد.او به فیلم پنجه نقاب دار علاقه خاصی داشت. او آقای محمدکاظمی بود.

ساندویچ فروش سنیمای ما آقای تقی نجاری، داماد حاج حسن آقا دانشوری بود. 100 تا ساندویچ درست می کرد و دانه ای 100 تومان می فروخت. جالب این بود که بیشتر از ما کاسب بود و از فروشش درصدی هم به ما نمی رسید.

سینمای ما فقط مختص به آقایان بود. بعد ازمدتی دیگران مثل محمد خاکباز و حسن خاکباز در سالنی نزدیک خانه شان سینمایی را برپا کردند که باعث کساد شدن بیشتر بازار ما شد و از طرفی قیمت خرید فیلم و کرایه از قیمت بلیط ها بیشتر می شد و ضرر خالی بود. از طرفی.ما مجوز هم نداشتیم و دوران اول انقلاب اسلامی بود و مردم روی خیلی از چیزها حساس بودند، به همین علت ها کم کم سینما بسته شد و دستگاه آپارات هم فروخته شد.

برچسب‌ها: احمدسلیمانی, سینما, نصرآباد, نشریه انتظار, کاشان