((بیا ره توشه برداریم و قدم در "راه بی بازگشت" بگذاریم))

"من عاشق تیم محبوبم ذوالفقار هستم. اما به هنگام نوشتن، سعی ام بر این است که از چشم انداز یک عقاب بر فراز شهرم سفید شهر بنویسم" سالها پیش یک مربی کاربلد و عاشق فوتبال، سکان هدایت تیم پرسپولیس(هلال احمر) را بدست گرفت و شاگردانی تربیت کرد که نام هلال احمر را زبانزد عام و خاص کرد.

ناصر بختیاری بارها و بارها با کوله پشتی اش در کنار درختان درم از اتوبوس پیاده می شد و علم و عشق فوتبال را به بازیکنان نصرآباد مشق می کرد. ناصر رفت و سالهای سال تیم هلال احمر با مرور مشق های اوعلاوه بر برتری بر دو تیم دیگر روستا،همیشه حریفی خطرناک برای همه تیم های تراز اول فوتبال کاشان بود.تا اینکه بعد از مدتی و گذر زمان و ایام و به هر حال بازنشست شدن بازیکنان جوان،  کسی یافت نشد تا راه آنها  را ادامه دهد. و پس از آن بود که  هلال احمر کمی افت کرد؛

آوردن مربی های مختلف، همراه با  بازیکنانی غیر بومی از کاشان و هزینه های مختلف، نتوانست شکوه گذشته را به تیم بازگرداند. اما بعد از این دوران تیم هلال احمر یا تیم شهید کوچکی فعلی،  با استفاده از بازیکنان خودی،  بعنوان بزرگترین ثروت و بزرگترین" گنجی"  در سفیدشهر موجود است، توانست تیم شهید کوچکی را به شکوه سابق بازگرداند و این همان "راه بی بازگشت"است. راهی که بر اعتماد به نیروی جوان وخودی استوار است. 

 حمید جعفری خرداد 91